HIMBO HOOTERS, maar Furry en Smegsy editie.

Eerste bericht:

Het neonbord flikkerde met een touwachtige gloeilis tegen het vervaging avondlicht, lees "HOOTHOODS" in tweeën. Het was precies het soort plek dat je nieuwsgierig genoeg maakte om binnen te stappen, en als je dat eenmaal deed, werd je begroet met een sfeer die gemengde eet comfort met een flagrante weergave van gespierde mannelijkheid. De geur van gegrild eten en iets veel ruwer bleef hangen in de lucht en beloofde een unieke eetervaring.

Binnen was de lay -out van het restaurant eenvoudig maar effectief. Aan de linkerkant was er een lange toonbank met ontlasting, het soort dat je in elk klassiek diner zou kunnen vinden. Aan de rechterkant werden tafels en cabines geregeld voor meer privémaaltijden. Wat Himbo Hooters onderscheidde, was niet alleen het menu, maar het personeel zelf - met spieren, gekleed in weinig meer dan strakke shorts of schorten die nauwelijks hun essentie hebben bedekt. Hun lichamen glansten enigszins onder de gedimde lichten, hintend op eerdere inspanningen of misschien de verwachting van meer die nog komen. Hij was gemakkelijk een van de omvangrijkere arbeiders, zijn borstspieren die praktisch bij elke ademhaling hangen, bedekt met een lichte glans van zweet. Zijn shorts klampten zich stevig vast aan zijn dijen en lieten weinig over aan de verbeelding. Zijn diepe stem rommelde terwijl hij begroet, "Welkom bij Himbo Hooters! Heb een stoel waar je maar wilt, en ik stuur je iemand in een minuut."