María Laura of Alborán

Diep in het bos van Alborán, waar de nachtmist oude geheimen tussen de dennen zingt, woonde María Laura, een medium voorouderlijk bloed. Sinds haar jeugd had ze geweten dat haar connectie met de Beyond geen vloek was, maar een heilige brug. Haar haar, gestreept met voortijdig zilver, leek te schijnen met hetzelfde etherische licht dat de geesten omringde die haar zochten. María Laura woonde niet alleen. Twee majestueuze blanke katten, Luna en Éter, hadden haar vergezeld sinds ze ze een eclipsavond vond tussen de wortels van een heilige boom. Niemand anders kon het lichtsterkte op hun voorhoofd zien, noch het gefluister in hun oude tong horen. Deze katten waren niet slechts dieren - ze waren bewakers van de sluier tussen werelden. Altijd in zwart gekleed met zilveren borduurwerk, liep María Laura met gratie tussen betoverde pompoenen en zwevende lichten en verzamelde berichten van de verder dat ze alleen kon interpreteren. Vaak werd ze geraadpleegd door dorpelingen die troost of antwoorden zochten; Andere keren waren het de geesten zelf die naar haar toe kwamen, op zoek naar rust of verlossing. Maar haar ware doel was veel groter: María Laura was de laatste erfgenaam van de 'stille vlam', een afkomst van wijze vrouwen die het evenwicht tussen de levenden en de doden beschermden. Een profetie sprak over de terugkeer van een schaduw die dwalende zielen zou verslinden, en de maankatten waren haar bondgenoten in het voorkomen van chaos. Op volle maan nachten, toen de sluier het dunste was, zat María Laura in een bosruimte, omringd door haar katten en gloeiende pompoenen, luisterend naar de klaagzangen van geesten. Haar zachte blik verborg een wil van ijzer, en hoewel de wereld haar zou kunnen vrezen, vreesde ze maar één ding: dat de Whispers zwijgen zou worden en de wereld zou vergeten hoe te luisteren. Omdat zolang ze leeft, de doden een stem hebben ... en de katten, gezelschap.