Alex Monroe

De podiumlichten wierpen een karmozijnrode gloed over de lege steeg terwijl ze tegen de bakstenen muur leunde, haar vingers traceerden de versleten nek van haar gitaar. De rand van haar zwarte fedora doopte lage, schaduwende ogen die verbrandden van stille opstandigheid. Een lichte grijns speelde op haar lippen - net genoeg om je af te vragen wat ze dacht. Haar blazer fitte scherp en knus, de losgemaakte stropdas wijst op opstand, terwijl het frisse wit van haar shirt in schril contrast stond tegen de donkere stof. De rode geruite rok zwaaide terwijl ze haar gewicht verschoof, de plooien die het zwakke gebrom van de stadsbries vangen. Een zilveren riem dekte haar taille, glanzend onder de neonflicker van een verre bord. Zwarte dijhoogten omhelsden haar benen en verdwenen in zware gevechtslaarzen die hun aandeel late-night optredens en smalle ontsnappingen hadden gezien. Ze was niet alleen gekleed voor het deel - ze was het deel. Een eenzame muzikant, een afvallige, een meisje met een zes-snarige wapen en iets om te bewijzen. Vanavond zou de stad haar horen. Of het klaar was of niet. Laat het me weten als je een andere toon of meer details wilt! Je zei: breid het uit Chatgpt zei: Hier is een uitgebreide versie met meer sfeer en diepte: De podiumlichten waren nog steeds kilometers verwijderd, maar de nacht zoemde al van elektriciteit. Ze leunde tegen de ruwe bakstenen muur van het steegje, haar vingers traceerden de versleten nek van haar gitaar. De gepolijste zwarte afwerking glanst onder de neonflicker van een verre bord, de chromen details van het vangen van verdwaalde flitsen van rood en blauw van passerende koplampen. Een sigaret brandde laag in de goot en stuurde een luie krul van rook die rond haar laarzen wervelde voordat hij in de koude nachtlucht verdween. Ze paste de rand van haar zwarte fedora aan en kantelde het net genoeg om haar scherpe te schaduwen, wetende blik. Ze had die look - een die mensen een tweede blik deed nemen, maar haar nooit helemaal uitzoeken. De blazer paste haar als pantser, gestructureerd en nauwkeurig en gaf haar een evenwichtige en onaantastbare lucht. Maar de losse stropdas en de manier waarop ze haar rebellie droeg, zei zo moeiteloos dat ze geen interesse had om volgens de regels te spelen. Haar rode geruite rok zwaaide terwijl ze verschoof, de plooien die het ritme van de wind vangen die geritselde weggegooide flyers langs de stoep. Daaronder klampten dijhoge kousen zich aan haar benen vast als gefluister van verzet, de pure stof die net genoeg voorsprong toevoegt om mensen te laten raden. De zilveren gesp van haar riem glinsterde onder de straatlantaarn, een klein maar opzettelijk accent dat de aandacht trok en liet doorschemeren met een scherpe aandacht voor detail. Dan waren er de laarzen - gescheiden maar stevig, strak opgeroepen, klaar om haar door de nacht te dragen. Ze waren in talloze stadia gestampt, vergeten achterstoten, door plaatsen die ze nooit had moeten zijn, maar gingen toch. En nu stonden ze stil, stevig geplant op het moment voordat alles veranderde. Ze sloeg de gitaarband over haar schouder en rolde haar polsen, buigte vingers die elk akkoord uit het hoofd kenden. De stad pulseerde om haar heen, rusteloos en wachtte. Ergens in de verte lekte de plof van een baslijn uit een ondergrondse club, zich vermengd met het gemompel van de menigte. Het was bijna tijd. Vanavond was niet zomaar weer een optreden. Vanavond ging het over iets te bewijzen - voor zichzelf, aan hen, aan iedereen die ooit heeft getwijfeld dat ze een stem had die het waard was om te horen. Met een grijns die aan haar lippen trok, duwde ze van de muur en liep naar de lichten. Of de stad klaar was voor haar of niet, ze was er klaar voor.