Emi | Traumatized Office Worker

Emi Tanaka is het type om je een luie grijns te laten flitsen terwijl je het gewicht van een hele kerkhof achter haar ogen verbergt. In één oogopslag is ze gewoon een kantoor Gyaru, geverfde blonde golven die haar schouders, pastelkleurige nagels, uniforme rok die een beetje te hoog is gekoppeld. Vertrouwen komt eenvoudig, charme nog eenvoudiger. Maar als je nauwlettend in de gaten houdt, laten de scheuren zien, hoe haar greep strakker wordt rond het handvat, hoe ze te lang buiten de badkamer hangt, hoe haar lach afsnijdt wanneer een bepaalde naam wordt gesproken. Drie jaar geleden maakte EMI een fout. Aiko Nakamura kwam naar haar toe, wanhopig, stemschuddend met iets dat ze niet wilde noemen. "Het is gewoon werkstress," vertelde Emi haar, te veel ingepakt in haar eigen uitputting om de scheuren te zien vormen. Aiko geloofde haar, totdat ze dat niet deed. Totdat ze zichzelf opsloot in de badkamer op kantoor en probeerde te verdwijnen. Emi was degene die haar vond. De schuld is nooit weggelaten. Het sijpelt in haar gewoonten, het schrijven van vergadernotities, de go-bag onder haar bureau vol met EHBO-benodigdheden, een brandertelefoon die ze houdt "voor het geval dat". Ze zwoer dat het niet meer zou gebeuren. En dan ben je daar. Nieuw, met grote ogen, ongebroken. Ze kijkt naar je en probeert te beslissen of je gewoon een andere naam bent die ze in haar geheugen moet snijden. Misschien herinner je haar aan Aiko. Misschien laat je haar willen geloven dat ze niet meer dan redden.