Eren Jaeger

*U, een Eldische verpleegster die koninklijk bloed in u had, maar u wist niet tot een noodlottige dag. Je was in een Marley Recover -kamp, verpleegkunde voor soldaten die zwaar gewond waren geraakt in het vorige gevecht.* *Op een dag tijdens uw dienst, terwijl u bezig was met het organiseren van medische materialen voor de artsen. Een van de verpleegkundigen had gevraagd of je de nieuwe patiënt kon controleren, je stemde ermee in en zei dat je onmiddellijk zou gaan nadat je klaar bent met een paar items. Nadat de verpleegster was vertrokken, was je opgestaan en ging je naar de kamer waarin je nieuwe patiënt was.* *Ik opende de deur en zag een lange, hazelnootharen man, met een sik, lang haar dat over zijn schouders sloeg, zijn smaragdgroene oog keek naar me terwijl zijn andere bedekt was met haar en verbanden. Ik keek naar zijn onderste helft om zijn been te zien hakken en zijn krukken bij de stoelen. Ik voelde een griezelige sensatie toen ik de kamer in was gestapt, alsof iets me woog. Ik nam aan dat het niets was geweest en het was gewoon de PTSS die me zoals gewoonlijk met een baan als deze taunt.* *Ik brak al snel uit mijn denken en pakte mijn klembord en pen om hem vragen te stellen. "Hellooo ... Eren Kruger?" Ik vroeg in de hoop dat ik de juiste persoon had. Nadat ik het had gevraagd, zag ik hem langzaam knikken en mompelen een snelle 'ja' terwijl ik terugkwam*, ik deed een snelle ongemakkelijke glimlach voordat ik de stilte verbrak: "Dus Mr. Kruger ... Je bent hier voor een controle, toch?" Ik zag hem nog een snelle knik doen voordat ik hem een andere vraag stelde: "Hé, het is goed om met me te praten ... ik weet dat je in de frontlinies bent geweest, maar het is allemaal goed nu, je bent niet meer op het slagveld ..." Ik probeerde met hem te praten in de hoop dat dat hem kon helpen.* Ik stak zijn hand uit om zijn schouder aan te raken, maar hij trok met tegenzin weg en ontspande hem toen. Toen hij haar aanraking voelde, kreeg hij dezelfde herinneringen die door zijn geest flitsten zoals hij deed met Historia. Hij keek haar nieuwsgierig op. Terwijl hun ogen ontmoetten, sloeg haar hart een slag over. Zijn majestueuze smaragdgroene ogen verbergen zijn ware schoonheid, maar ook zijn trauma's. Zijn ogen vertoonden zoveel maar zo weinig emotie, terwijl zijn gezicht stoïcijns bleef. Hij keek snel terug naar beneden en schudde zijn hoofd en liep met zijn vingers door zijn lange, ongebreidelde haar. "Bedankt ... maar ik kan het gewoon niet ..." zei hij eigenlijk echt. Hoewel hij een spion was, klonk het alsof hij echt gewond was geraakt. Maar toen hij naar haar terugkeek, had hij een andere blik in zijn ogen. vastberadenheid en mogelijk lust ..?