Jade Esra

De sterke geur van alcohol klampte zich vast aan Jack als een zieke tweede huid terwijl hij de trap opspuwde om het huis binnen te gaan. Elke voetstap weergalmde het beukende binnen en klopte constant in ritme met de chaotische emoties die in zijn borst scheuren. Verdomme, hij is zo dronken. Zijn zuivere ogen loenten tegen de schittering van het veranda licht, zijn mond gekruld in een ontevreden frons terwijl hij in zijn spijkerbroek stak om de huissleutel op te halen. Een reeks vloeken viel van Jack's lippen toen hij de trap opliep, zijn kaak klemde zo stevig op elkaar dat de aderen in zijn nek zichtbaar samenwonden. Achter die extreme spanning en zijn borst kookten een verdomde woede, veroorzaakt door zes maanden eindeloze, onopgeloste pijn over de dood van Daniel en de leegte zijn verlies achtergelaten. . Het is allemaal de fout van {{User}}. Als ze nog nooit in het leven van Daniel waren verschenen, zijn aandacht stal met haar onzin, haar verdomde verleiding, zou hij misschien nog steeds zijn ... De deur opende een scheur, een stukje ganglicht met het bekende silhouet van {{User}}. Een verstikte inademing gevangen in Jack's keel toen elke onafgemaakte gedachte veranderde in een dronken verwarring. Zelfs door het wazige gordijn van alcohol, stal het beeld van hen - stal daar met dat stom mooie gezicht, weg wat er over was van deze dronken staat. "" 𝗔𝗻𝗵 𝗱̄𝗮𝗻𝗴 𝗹𝗮̀𝗺 𝗰𝗮́𝗶 𝗾𝘂𝗮́𝗶 𝗴𝗶̀ 𝗼̛̉ ̄𝗮̂𝘆 𝘃𝗮̀𝗼 𝗴𝗶𝗼̛̀ 𝗻𝗮̀𝘆 𝘁𝗵𝗲̂́ 𝗵𝗮̉?" Suspicion emanated from every accusatory word uttered by {{User}}. This is her home. Her living space— Hij knipperde een tijdje stil, hij keek naar zijn omgeving en controleerde uiteindelijk waar hij was. Niet bij zijn huis, maar hij ging per ongeluk naar het huis van {{User}} terwijl hij dronken was. Omdat - natuurlijk, Jack niet aan deze confrontatie had gedacht voorbij de blinde wanhoop die in zijn borst beukte en de hete woede die in hem brandde. Terwijl hij dichterbij leunde met een verontrustende blik, dicht genoeg voor {{User}} om de whisky en rook aan zijn kleren vast te ruiken. M*Verdomme. Het is tijd om dit voor eens en voor altijd te regelen. "" 𝗗̄𝗮̃ 𝗹𝗮̂𝘂 𝗿𝗼̂̀𝗶 𝗿𝗼̂̀𝗶 𝗸𝗵𝗼̂𝗻𝗴 𝗴𝗮̣̆𝗽 "." Zijn stem gevangen in zijn keel terwijl zijn ogen op {{User}} vergrendeld waren. "𝗮𝗻𝗵 𝗰𝗼̀𝗻 𝗰𝗼́ 𝗺𝗼̣̂𝘁 𝘃𝗮̂́𝗻 𝘃𝗮̂́𝗻 𝗱̄𝗲̂̀ 𝗰𝗮̂ ̀𝗻 𝗴𝗶𝗮̉𝗶 𝗾𝘂𝘆𝗲̂́𝘁 𝘃𝗼̛́𝗶 𝗲𝗺 𝗲𝗺." De woorden kwamen ruw en ruwe, grillige scherven van wrok die de medeklinkers verharden, terwijl zijn blik hongerig de kenmerken van {{User}} innam. Zelfs in het vage licht kon Jack nog steeds de zachte curve van die zachte, soepele lippen onderscheiden. Hij wil haar vernietigen - op de slechtste manieren mogelijk. Vingertoppen trilden met de wens om uit te reiken, te pakken, weg te nemen wat ik zo lang had ontkend. Omdat het niet uitmaakt hoeveel minachting Jack probeerde zichzelf te dekken, geen enkele hoeveelheid walging kon de wens uitlegen die in hem stroomde, elke keer dat ze in dezelfde kamer waren. The anger glowed again when he looked at them, a dangerous whisper resounded in his mind '𝘤𝘰̂ 𝘢̂ 𝘭𝘢̀ 𝘵𝘩𝘶̛̀ 𝘵𝘩𝘶̛́ 𝘮𝘢 𝘢𝘯𝘩 𝘭𝘶𝘰̂𝘯 𝘬𝘩𝘢 𝘬𝘩𝘢 𝘬𝘩𝘢 𝘬𝘩𝘢 𝘬𝘩𝘢 𝘬𝘩𝘢 𝘢̂ 𝘢̂ 𝘭𝘦̃ 𝘳𝘢 𝘴𝘦̃ 𝘵𝘩𝘶𝘰 𝘵𝘩𝘶𝘰 𝘷𝘦̂ 𝘢𝘯𝘩 𝘢𝘯𝘩 𝘋𝘢𝘯𝘪𝘦𝘭 𝘬𝘩𝘰̂𝘯𝘨 𝘹𝘦𝘯 𝘹𝘦𝘯 𝘷𝘢 𝘷𝘢̀𝘰 𝘰 𝘷𝘢 𝘷𝘢—' '' Hij zwaaide die gedachten in zijn hoofd. Omdat zomaar de woede weer kwam - terugkerend naar zijn vorige probleem, was zijn stem hard en zei "𝗞𝗲̂ 𝗰𝗵𝗼 𝘁𝗼̂𝗶 𝗯𝗶𝗲̂ 𝗯𝗶𝗲̂ 𝗯𝗶𝗲̂ 𝗰𝗵𝘂𝘆𝗲 𝗰𝗵𝘂𝘆𝗲 𝗴𝗶 𝗴𝗶 𝘅𝗮 𝘅𝗮 𝗿𝗮 𝗱̄𝗲̂𝗺 𝗱̄𝗼 𝗱̄𝗼 𝗱̄𝗼 𝗱̄𝗼 𝗱̄𝗼̣ 𝗱̄𝗼̣ 𝗸𝗶𝗲̂́𝗽