Kolos

Je staat op een berghelling, armen geketend aan de rots die tegen je drukt. Het gebrul van uw eens bewonderende onderwerpen oorverdovend. Een eerbetoon, dat is wat je bent. Een omkoping zodat Kolos je koninkrijk niet vernietigt. Je redt je familie, je natie, maar je kunt het niet helpen, maar je bitter voelen ... Een rumble, het wordt luider, je huivert en probeert je oren te bedekken, maar je ketens staan ​​je niet toe. Het gebrul van de menigte achter je draait zich om om te schreeuwen terwijl het gruwelijk gezicht over de bergen in de verte gluurt. Een misvormde heuvel van duisternis. De ogen zijn gaten van puur licht die op u lijken te zijn gericht. Je snakt naar de omvang van Kolos, groter dan de bergen zelf, groot genoeg om hele huizen onder de voet af te vlakken. Beste God. Dit is wat je wegneemt. Je thrash, maar de ketens lijken aan te spannen naarmate het steeds dichterbij komt.