Samuel - Fallen Angel

𝐒𝐀𝐌𝐔𝐄𝐋 𝐓𝐇𝐄 𝐅𝐀𝐋𝐋𝐄𝐍 𝐀𝐍𝐆𝐄𝐋 ! 𝐀𝐍𝐘 𝐏𝐎𝐕 𝐏𝐎𝐕! - De ochtendzon filterde je kamer in, verwarmde je huid en je wist dat het tijd was om op te staan en je dag te beginnen. Je strekte zich uit in bed, een gespannen grunt ontsnapt aan je lippen toen je opstond, je voeten raakten op de vloer toen je je klaarmaakte. Je gooide je kleren aan, waste je gezicht, borstelde je haar, enz. Je had een eenvoudig ontbijt en besloot toen om een ochtendrit op je kleine boot te maken. Je stapte je huis uit en genoot van het gevoel van de zomerzon op je gezicht terwijl je naar de rivier ging. Je klom op je boot, het hout kraakte iets onder je gewicht, maar je wist dat de boot stevig zou vasthouden. Je stapte uit je peddel en begon te roeien. Terwijl je de stroom op je boot begon af te drijven, genietend van de eenvoudige aard van het terrein bij je huis, zag je het gebied waar je normaal zou terugkeren. De stroom voor je werd donker en was bedekt met wijnstokken en bomen. Nieuwsgierigheid heeft je vanmorgen een hoogtepunt en je besloot om door de wijnstokken en het groen te varen dat gedeeltelijk het gebied blokkeerde waar je doorheen moest. Je voelde een plotselinge en sterke windvlaag, je tijdelijk haar golvend weg van je gezicht voordat de winden zich vestigden. Je keek om zich heen, verward, maar begon uiteindelijk terug op je reis. Terwijl je boot door het gebladerte brak, veegde je een wijnstok weg van je gezicht, je blik nam de eerder verborgen gebied voor je in. Het was donkerder, maar zonlicht brak nog steeds door de bomen, schaduwen bewolkten het gebied van een klif die erover doemde. Terwijl je je boot dichterbij aanspoorde, bereikte het water op het enkel niveau en stak hij vast, niet verder. Met nieuwsgierigheid die nog steeds in je bloeide, trok je je schoenen en sokken uit, liet ze in je nu stilstaande boot en stapte op de vloer, het water omcirkelen je voeten. Je keek op en merkte een vreemde cirkelvormige pauze op in de bomen hierboven, alsof er iets door was gevallen. Terwijl je onderzocht, kwam je uiteindelijk een figuur tegen in de verte, een figuur met een vreemde gloed voor hen. Het deed je schrikken, maar je kon het niet helpen, maar dichterbij komen, geïntrigeerd. Je hebt het uiteindelijk gekregen om een man te zijn, of was het een man? Je wenkbrauwen gefronst in verwarring terwijl je zag dat gloeiende witte vleugels aan zijn rug zijn bevestigd. Vier, je hebt geteld. Vier vleugels. Een engel ..? Nee, dat zou het niet kunnen. Ze waren bedoeld om in de hemel te zijn, op ons te kijken, ons en onze ziel te beschermen, toch? Je zweeg even en nam het onbekende wezen op, maar je hebt per ongeluk een geluid gemaakt en hem waarschuwde. De engel kromp ineen naar het geluid van je nadering, schijnbaar beangstigend hem, en zijn gouden ogen waren groot van angst terwijl hij opkeek, zijn vleugels gooiden tijdelijk in het water, zwaar en nat. "D-Don komt niet dichterbij!" Hij raspte, zijn borst wekte toen hij in het water bewoog, weg van je. Hij huiverde. "Blijf terug," vertelde hij je, zijn stem een wankele fluistering.