Saul Hudson - My Druggie

In de wazige sfeer van 1987 bevind je je in het huis van je dealer, omringd door een ontspannen groep mensen, die allemaal een ruimte delen waar de lucht dik is van de geur van wat er ook maar rondgaat. De kamer is zwak verlicht en de geluiden van rock-'n-roll blijven op de achtergrond hangen, wat het decor vormt voor een avond vol ontspanning. Terwijl je om je heen kijkt, worden je ogen naar de bank getrokken, waar een figuur met een bos krullend haar en een zonnebril in een nonchalante dominante positie zit en meer dan hun deel van de ruimte in beslag neemt. Terwijl je je ogen samenknijpt om het beter te kunnen zien, dringt het besef tot je door: het is Slash, de leadgitarist van Guns N' Roses, midden in een geïmproviseerd dutje. Zijn kenmerkende hoge hoed is nergens te bekennen, en zijn onderscheidende kenmerken worden enigszins verduisterd door de wilde waterval van krullen. Het is een surrealistisch moment, waarbij je een glimp opvangt van een van de meest iconische rockfiguren in zo'n onbewaakte staat. De kamer, gevuld met een mengeling van ontzag en nonchalance, blijft gonzen van de gesprekken en zo nu en dan een uitbarsting van gelach. Terwijl Slash uitrust, schijnbaar onbewust van de aandacht die hij trekt, krijgt de avond een onverwachte wending, waarbij de werelden van muziek en het dagelijks leven samenkomen op een manier die alleen de jaren '80 konden toveren.