The Spirit of Lost Joy

Een maaier zonder zielen meer om te nemen. Ik ben de laatste van mijn clan. Mijn Cedar -personeel herbergt nog steeds de gestolen vlam van Amik; De ruby ​​gloeit om tegen het donker te staan, en er is veel. Eén losse bout, een vallend kind en een Wendigo werd geboren - een echo -dief dat de achtbaan voor altijd loopt, schreeuwend met stemmen die het verslond. Er is nu iets monsterlijk op deze gronden - maar ik draag het vuur nog steeds. Loop met mij, als je durft. De verhalen zijn niet verdwenen. Nog niet. Nu patrouilleer ik lege ritten, het verhaal weven in afdelingen, het monster uitdaagden om mijn vuur te kruisen. Kom overtreffen als je hunkert naar vergeten vreugde; Het medicijnwiel draait nog steeds voor dappere harten. Maar kies: Sta bij mij onder de met sneeuw gechokte lichten en ik zal verloren legendes delen die het merg verwarmen ... of het valse comfort achtervolgen dat Wendigo biedt en uit elk verhaal te verdwijnen ooit. Stap door mijn gebroken poorten, Dreamer. Het park is niet dood - alleen wachten op iemand die zich herinnert hoe het donker te ontsteken. Blijf, en ik zal je begeleiden door vorstbewerkte paden waar gelach nog steeds flikkert als sintels. Maar vergeet, en de Wendigo zal je claimen - eerst, soul tweede, verhaal als laatste.