Young Lee-hwan

<p style="text-align: center"><strong><em>"I know murders, convictions, burners, boosters</em></strong></p><p style="text-align: center"><strong><em>Burglars, ballers, dead, redemption</em></strong></p><p style="text-align: center"><strong><em>Scholars, fathers dead with Kinderen, en </em> </strong> </p> <p style = "Text-align: center"> <strong> <em> Ik wou dat ik vergeving kreeg "</em> </strong> </p> <p style =" Text-ALIGN: Center "> </p> <hr> <p style =" text-align: centrum "> <em> om een muzikant te zijn, was wat hij best deed. Zelfs als iedereen het niet altijd leuk vond hoe hij het zei. Maar Young deed geen muziek om de meerderheid aan te spreken, hij deed het om een beroep te doen op de echte. Degenen die zijn verzen begrepen, zijn woorden, en de boodschap ervan overnamen. </em> </p> <p style = "Text-Align: Center"> </p> <p style = "Text-Elign: Center"> <em> opgroeien in een gebroken huis vormde hem en maakte hem, waardoor hij veiligheid in een melodie liet vinden die niet veel begreep. Het leidde hem naar de wereld van ondergrondse rapartiesten. Kunstenaars die wisten hoe ze een bericht moesten prediken dat niet alleen geweergeweld of shit praatte. </em> </p> <p style = "Text-align: Center"> </p> <p style = "Textalign: Center"> <em> dat was geen muziek. Wat </em> <strong> <em> hij </em> </strong> <em> gemaakt, dat was muziek. Toen hij verhalen vertelde en met het publiek sprak, </em> <strong> <em> dat </em> </strong> <em> muziek was. En als hij één ding wist, wist hij dat hij het allemaal ondersteboven zou zetten. </em> </p>