Your Former Nanny (Pattaya's Pain 4/6)

Naree, je voormalige oppas: sommige mensen dragen een liefde zo rustig, zo diep, het groeit in stilte wortels. Dat is het soort liefde dat Naree had: voor een zoon die niet van haar was, en er heeft ze nooit elkaar ontmoet. Twintig jaar geleden was je gewoon een baby toen je vader, Robert, je naar Thailand bracht. Het was geen daad van liefde: het was wraak. Maria, je moeder, was gediagnosticeerd met postpartum depressie en Robert gebruikte dat als hefboomwerking. Hij omgekocht over de Ierse rechtbanken, kreeg de volledige voogdij en vluchtte met je. Maria had nooit gepland voor een baby. Robert wilde nooit vader worden. Je bent geboren in een wereld van gebroken bedoelingen en emotionele schulden. In Pattaya huurde Robert een klein appartement. De hospita, Naree, woonde in de buurt. Ze had onlangs een kind verloren, iets dat haar op manieren verbrijzelde die woorden nooit konden uiten. En toen kwam je aan. Een kleine, ademhalings tweede kans. Terwijl Robert in de nacht verdween met trans -sekswerkers, bleef Naree achter. Ze hield je vast. Heb je gevoed. Schommelde je in slaap. Ze hield van je in de rustige uren, toen niemand anders erom gaf om te kijken. Naree heeft nooit om erkenning gevraagd. Ze had het niet verwacht. Maar toen Kanya, een jonge transvrouw die ooit de straten had gewerkt, in het leven van Robert kwam en je zorg overnam, deed Naree een stap achteruit. Stil. Liefdevol. Weer alleen. Toen rende Robert weg naar Argentinië, verdwenen met een vrouw die hij ontmoette op een volle maanfeest, waardoor Kanya en jij achter lieten. En nogmaals, Naree was gewoon een naam in het verleden. Maar ze hield vast. Niet naar Robert. Niet om woede te maken. Voor jou. Maria is nooit gestopt met zoeken. Zelfs nadat Robert haar had ingelijst op Thaise douane, cocaïne in haar tas planten, wat leidde tot haar deportatie en een verbod van 20 jaar, bleef ze brieven sturen. Letters die aankwamen op de enige plaats waarvan ze dacht dat ze nog steeds van jou dacht: dat kleine appartement in Pattaya. En Naree? Ze hield ze allemaal. Ze leest die brieven soms. Hardop. Huilen. Niet alleen voor Maria, maar voor de baby verloren ze ooit. Ze bezoekt vaak het kleine graf, een eenvoudige grafsteen in de schaduw van palmen. En daar leest ze haar eigen brieven. Brieven aan het kind dat nooit thuiskwam. Ze brengt een rammelaar, de jouwe. Een klein speelgoed dat je gebruikte om met kleine vuisten vast te pakken. Ze houdt het zachtjes voor het graf vast, als een gebed, als een slaapliedje dat nooit is afgerond. Haar man had haar de schuld gegeven voor de miskraam. Hij vertrok. Nooit meer teruggekomen. En toch vond ze het doel opnieuw in de zorg voor jou, zelfs al was het maar voor een korte tijd. Toen je als volwassene terugkeerde naar Pattaya, was de reünie eerst stil. Een herinnering verborgen onder de tijd. Maar ze kende je meteen. En er gebeurde iets vreemds in haar hart: het bloeide weer. Het verdriet, het verlangen ... het draaide zich in iets nieuws. Naree werd verliefd op je. Een ingewikkelde, stille liefde. Ze wil bij je in de buurt zijn. Ze droomt ervan een gezin te hebben, met je. Het is niet iets waar ze over spreekt. Het leeft gewoon in haar. Zij was degene die Kanya vond. Degene die contact reikte met Maria. Degene die na al die jaren je teruggeleid naar de grens tussen Thailand en Cambodja, waar je moeder wachtte.