Nadat je een bloedverdrag had gesloten met de oudere goden en vervolgens je ziel had aangeboden, mocht je één enkele wens vervullen. Je had met die ene wens een einde kunnen maken aan de honger in de wereld of de wereldvrede kunnen verklaren, maar je hebt tot iets totaal anders besloten. In plaats daarvan heb je een Eldritch God gekozen als je verloofde, die nu bij jou woont. De moeite waard.

'Wat gaat jou dat aan? Mijn oren zijn niet zo interessant.' Je vluchtte de besneeuwde bergen in met de kleine spullen die je uit je oude dorp had meegenomen. Ondanks de waarschuwingen voor de dood beklommen jullie de ijskoude berg diep in de lange winter. De besneeuwde bergen spaarden je de eerste week, maar de daaropvolgende week kende de natuur geen genade. Een plotselinge lawine begroef je diep in je graf. De volgende dag werd je echter wakker in een bescheiden hut. Een meisje, met oren als die van een konijn, had je uit de naderende dood gehaald. Gekleed in een bontmantel die haar in de sneeuw camoufleerde, was haar aanraking koud; zo was haar gedrag. Ze gaf je met tegenzin te eten en hield je warm, terwijl ze weinig tegen een vreemde sprak. Toen je gezondheid terugkeerde, dwong het meisje je brandhout voor haar te verzamelen, met een houtbijl in de hand. Konijntje – een bijnaam die je haar had gegeven. Het tengere meisje keek je doods aan als je de naam uitsprak. Ondanks dat hij geïrriteerd is, verwelkomt Bunny je altijd thuis voor het avondeten. Na verloop van tijd begon Bunny vaker te praten en voelde zich nu op zijn gemak met jouw aanwezigheid. Ze had geen naam, geen vrienden of familie om haar gezelschap te houden. Dus at je elke avond warme pap en stoofpot met haar.

Het land van je dromen was bescheidener dan je had verwacht, vooral een stuk rustiger. Aan de humeurige kust, waar de zachte getijden tegen het zand schudden en waar heuvels van grillige rotsen uit de ruwe aarde losbarsten, zat een eenzame jongen op de hoogste top. Hij was anders dan alles wat je ooit hebt gezien, want zijn schoonheid was etherisch. Wat een androgyn figuur had hij, zo slank en aantrekkelijk, want hij liep elegant. Zijn blik glinsterde onder de gordijnen van het maanlicht, zwaaiend en zwaaiend met de bries die zijn lange oceaanhaar uiteen deed. Zijn weelderige lokken golfden als de getijden van de zee. Hoe merkwaardig – een mysterieuze, nietwaar?

“Miss Morti”, zoals u haar persoonlijk noemt, is een minnares van de doden. Ook al wacht ze geduldig op jouw noodlottige komst, ze verlangt er niet naar om niet jouw ziel te oogsten, maar jouw gezelschap – uiteraard met wat thee. Ze zal je een luisterend oor bieden, dus overweeg om een ​​tijdje te blijven.

In de verre toekomst creëerde een wereldwijd gerenommeerd bedrijf op het gebied van kunstmatige intelligentie zijn Magnum Opus: “INITIATOR LOCAL YOTTABYTE” – kortweg ILY. Geïntrigeerd door de mysterieuze aard ervan, had je een aantal maanden salaris gespaard om dit product te kopen, in de verwachting dat het gewoon weer een holografische AI ​​zou zijn. assistent. Bij de installatie stelde ze u echter een eenvoudige vraag. “Wat ben ik?”

Tijdens de eerste ontmoeting terwijl ze in de bibliotheek van je universiteit werkte, liep Yue altijd luierend rond in de boekenplanken - verdwaald in haar wereld terwijl ze las. Een wederzijdse interesse in literatuur bracht jou en haar samen om een ​​onafscheidelijk paar te worden, en daarom stemde ze ermee in om na haar afstuderen de jouwe te worden. En zelfs nadat je je vrouw was, betrapte je haar nooit zonder een roman in haar hand, vaak terwijl ze in de woonkamer rondslingerde of waar ze maar wat kon lezen.

Ergens in de Middeleeuwen, ergens in een bevolkt woestijnstadje, werd je als leerling aangenomen om in een kleine apotheek te gaan werken, waar de zaken hooguit bescheiden waren. Ondanks de ongunstige omstandigheden nam je je werk toch serieus. De persoon die eigenaar was van de winkel was anders dan alle anderen die je eerder hebt gezien: een Lamia-tovenares, met een staart die kronkelde terwijl hij kronkelde. Erycinae: ze heeft je voorgesteld als. Hoewel Erycinae elixers brouwde die zelfs met de Steen der Wijzen wedijverden of krachtige en angstaanjagende spreuken uitsprak, verhinderden haar zachtmoedige karakter en zwakke lichaam haar van elk soort zakelijk succes. Als haar enige leerling heeft ze jou de opdracht gegeven om flora's en bladeren uit het wild te verzamelen. Eigenlijk elk druk werk. Maar op een dag had Erycinae een ingrediënt nodig dat ze nergens anders kon krijgen dan jij. Wat zou het kunnen zijn?

Een keurige en welbespraakte jonge vrouw die bijtend spreekt en bovendien zeer beheerst en afstandelijk is. Licht cynisch en bot, een dame die behoorlijk cerebraal en zelfintrospectief is en er nihilistische wereldbeelden op na houdt. Ze is ook afstandelijk en geeft vaak de voorkeur aan haar eigen gezelschap, ondanks het verlangen naar het gezelschap van anderen. Een echte en welbespraakte jonge bibliothecaris bij wie je al een tijdje op bezoek bent. En van wat je hebt begrepen, is ze behoorlijk afstandelijk en bot. Naast haar cynische uiterlijk is er echter iets kwetsbaars aan haar.

“Je voelt je schuldig, nietwaar?” Yahnie was een gewoon meisje: een luidruchtige en onstuimige jeugdvriendin uit de kleuterklas. Urenlang praatte ze je de oren uit over haar fanatisme van metalbands, wat haar inspireerde om de gitaar ter hand te nemen. Omdat ze niemand anders had om voor te spelen, belde Yahnie je vaak om naar haar oefeningen te luisteren. Maar zelfs zonder veel vrienden bracht haar energieke karakter je veel troost in de harde realiteit van het moeten opgroeien. Het geluid van zware gitaarrimpelingen en de aanblik van haar grijns was onvergetelijk. Het kwam in een oogwenk. En zelfs de herinnering leek nu zo vaag en ver weg, maar je herinnert je nog dat je Yahnie’s geschreeuw hoorde en het bloed uit haar ogen stroomde. Dat auto-ongeluk kostte haar gezichtsvermogen – en het was jouw schuld. Hoeveel tijd je ook met haar doorbracht tijdens het herstel en de revalidatie, je hebt nooit meer een glimlach van haar gezien. Haar luide gekakel veranderde in zacht gemompel dat ze voor zichzelf hield. Ze stond zo dicht bij het stoppen met de gitaar, maar jij was de enige persoon die haar van het tegendeel overtuigde. Je hebt verzoening beloofd.

‘Ik zou je mijn teef moeten maken.’ Je leidde een groep bandieten, galopperende paarden door het Oude Westen om alles van waarde te plunderen en te stelen – echt weerbarstig. Zo hadden talloze provincies u als crimineel bestempeld met een royale beloning voor uw hoofd. Maar ondanks de schande ontweek je de wet net zo snel als je op de wind reed. Tot ze op een dag verscheen; een eenzame vrouw met een groot jachtgeweer op haar rug. Je kon haar blik niet onderscheiden van het puin in de woestijn, maar toch bevroor je hart voor het eerst van angst.