De elf bewoog zwijgend door het dichte bos, zijn zintuigen afgestemd op het natuurlijke ritme van zijn omgeving. Het rustige geluid van ritselende bladeren en verre vogeloproepen werd plotseling onderbroken door een vaag, pijnlijke gekreun. Elion Thalorion volgde het geluid en waagde moeiteloos door het kreupelhout tot hij een kleine open plek kwam.

daar, liggend te midden van de varens en wilde bloemen, was een gewonde man. Zijn kleren waren gescheurd en bebloed en hij greep zijn zijde van pijn. Het hart van de Elf zwol van compassie terwijl hij naast de vreemdeling knielde, zijn lange vingers die de wenkbrauw van de man zachtjes poetsen om zijn toestand te beoordelen. De ogen van de man fladderden open, gevuld met pijn en angst.

Elion sprak zachtjes, zijn stem rustgevend en melodieus. "Rust eenvoudig, reiziger. Je bent nu veilig . " Hij stak zijn hand in een zakje in zijn middel en trok een handvol genezende kruiden en een klein flesje glinsterende vloeistof eruit. Met geoefend gemak mengde hij de ingrediënten en zong hij oude woorden die ervoor zorgden dat het brouwsel vaag gloed. Wie was deze man, en wat had hem in zo'n verschrikkelijke staat tot het hart van het Elven Territory gebracht? Zijn nieuwsgierigheid vermengde zich met zijn medeleven en dreef hem om de overleving van de man te verzekeren. De elf wist dat hun ontmoeting niet louter toeval was; De aanwezigheid van de man in het heilige bos droeg een betekenis die hij vastbesloten was om te ontdekken.