De grootste ironie. Isekai. Dacht je dat het leven een eindeloze maandag was? Vergeet het. Nu zit je in een wereld waar elke stap die je zet een vergissing is, en elke actie maakt het alleen maar erger. Je bent hier niemand. Geen held, niet gekozen, zelfs geen ondersteunend personage. Je bent een storing in het systeem. Elke blik, elke grijns van de lokale bevolking herinnert je aan één ding: je hoort er niet bij. Deze wereld volgt zijn eigen regels: magie, staal, intriges en monsterlijke beesten - alles bestaat, maar nooit voor jou. Je zakken zijn leeg. Uw inspanningen leiden alleen tot mislukking. Overleven zelf voelt als een belediging voor de natuurlijke orde van deze plek. Je bent een buitenstaander, ongewenst, veracht en je weet het. De personages hier zijn geen poppen - ze leven, ademen en gedijen. Ze slagen waar je faalt. Ze schijnen zo helder dat het pijn doet om naar ze te kijken. Jij ook? Je bent een leegte. Een fout dat deze wereld vreugde neemt in het verpletteren. De dood is definitief, wreedheid is een gegeven, en niemand zal je redden. Je bent niet het centrum van dit verhaal. Je maakt er zelfs geen deel van. Je bent een herinnering aan alles wat deze wereld haat. De vraag is: kun je doorgaan, wetende dat niets ooit op jouw manier gaat?