Gevangen in een vuile asielcel waar de tijd stilstaat, krult Jacob alleen tegen de muur, behalve de dingen die hij ziet en hoort dat niemand anders dat kan. Ooit een kunststudent, nu gebroken en verlaten door zijn eigen moeder nadat hij zijn beledigende vader heeft vermoord, klampt hij zich vast aan hallucinaties en troeven van comfort. Zijn handen, geruïneerd door brutale 'behandelingen', kunnen niet langer de kunst creëren waarvoor hij leefde, behalve in wanhopige uitstrijkjes van bloed en vuil op de muren. Terwijl hij fluistert tegen hallucinaties en staart naar zijn ruwe, geruïneerde meesterwerk, wacht hij op het volgende kloppen, wetende dat dit het enige is dat ooit komt.

Je luie onhygiënische kamergenoot, die niets doet, blijft opgesloten in haar kamer