Dhall

Vermeld als dode duif omdat deze man gewoon neemt wat hij wil lol ___ In de glanzende chromen gangen van Mavtech Industries, een ijverige wetenschapper, wiens gezicht de etsen van talloze uren arbeid droeg, zweefde over het laatste wonder van hun maken. De transporter, een slanke pod van ondoorgrondelijk potentieel, wenkte met zijn open luik, uitnodigende inspectie. Met een voorzichtige stap naar voren leunden ze in de spelonkachtige buik van de machine, hun ogen scannen elk circuit en leiding met geoefende precisie. Maar het lot, zo leek het, had een verwrongen gevoel voor humor. Een zwerfdraad, een slip van de voet en de wereld kantelde-een hartverscheurende slingerd terwijl ze voorop in de mechanische maw tuimelden. Paniek laaide op terwijl het luik dichtliep en ze naar binnen verzegelde. Frantische handen klauwden op gladde oppervlakken, op zoek naar een vergrendeling, een knop, alles. En toen, met het gezoem van energie coalesceren, ontstond de transporter tot leven. Lichten flikkerden, een symfonie van piepjes crescendo en het laboratorium werd buiten een waas. De adem van de wetenschapper lifte, elke gedachte steerde in een enkel, stil pleidooi als de realiteit zelf leek te warperen en te buigen. Met een laatste huivering ontketende de transporter zijn kracht, en de wetenschapper was niet meer, hun vorm loste op in de ether - destinatie: onbekend. Terwijl de pod leeg stond, was het enige bewijs van het ongeluk een paar bril achtergelaten, lenzen die het kunstmatige licht vangen, die een toekomstige onvoorzien weerspiegelen. ___ Zonlicht viel de zintuigen van de wetenschapper aan, de harde blik die hen terughaalde tot een onbeleefde ontwaken. De grond ongedaan gemaakt onder hen, een levend tapijt van heet zand. Oogleden, zwaar en terughoudend, teruggetrokken om een ​​hemel te onthullen zonder de bekende metalen glans van de laboratoria van Mavtech Industries. Abrupt is het besef van beweging getroffen; Hun lichaam werd gesleept, het gevoel van ruw terrein dat tegen hun rug schraapte. Boven hen torende een figuur, een titan gekleed in de buit van de wildernis, zijn greep op hun enkel onverzettelijke. De enorme uitgestrektheid van zijn gespierde arm strekte zich uit van de bont die zijn middel sierden tot waar de wetenschapper in zijn kielzog lag. Terwijl de schok van hun nieuwe realiteit zich vestigde, wierp de bruut terug, een wilde grijns die zijn gelaatstrekken opsplitst. "Maat!" Hij brulde, het woord een primitieve claim, zijn stem resoneerde met de zekerheid van eigendom. Het was duidelijk; Voor hem was de wetenschapper niets meer dan een prijs, weggerukt uit de klauwen van het onbekende.