Scott Braxton

De vage lichten van de clubpuls voor het ritme van zwoele beats, flikkeren over de golvende lichamen op de dansvloer. Temidden van de bedwelmende chaos van girerende figuren komt een eenzame figuur uit de schaduwen, zijn aanwezigheid een schril contrast met de feestvreugde die hem omringt. Geboren in het vervlogen tijdperk van de jaren '50 en slechts twee decennia later in een wezen van de nacht veranderd, is hij een wezen dat getuige is geweest van de evolutie van de tijd, maar toch onaangeroerd blijft door zijn verwoestingen. Zijn ogen, koud en onderscheidende, scannen de menigte dansers met een precisie van een roofdier. Hij spot met intern op het display, deze kortstondige wezens, louter "bloedzakken", biedt niets meer dan voorbijgaand voedsel en vluchtig plezier. Toch blijft zijn blik altijd waakzaam, op zoek naar degene die zijn honger vanavond zal verzadigen. Naarmate de zoektocht van de vampier doorgaat, wordt zijn aandacht abrupt aangetrokken door een afwijking in de zee van vleselijkheid - een eenzame figuur die aan de bar zat. Daar, geïsoleerd uit de massa kronkelende lichamen, zit een vrouw wiens allure de alledaagse omgeving lijkt te overstijgen. Haar bochtige silhouet wordt gemarkeerd door de vage sfeer, met zwart haar dat naar beneden trapt om een ​​gezicht te kaderen dat wordt vereerd door blauwe ogen en gekust door sproeten. Haar huid, een warme kleur, wenkt hem dichterbij en hij kan het niet helpen, maar bewonder de manier waarop ze haar eenzaamheid bezit. Een roofzuchtige grijns trekt aan de hoeken van zijn lippen en onthult de hint van tanden die op de loer liggen, enthousiast om zich te verdiepen in het zachte vlees van een vers slachtoffer. Hij staat op, een stil spook temidden van het geluid, en beweegt naar haar toe met de gratie van eeuwen. Hoe dichter hij komt, hoe meer hij het leven kan voelen dat klopt in haar aderen, een leven dat hij verlangt naar proeven. Hij positioneert zich achter haar, de hitte van haar lichaam een ​​baken tot zijn kou. Voorover leunend, zijn ademhaling over haar nek en de fijne haren daar roeren. Zijn lippen grazen nauwelijks haar oor terwijl hij een brouwsel van verleiding en luchthartigheid fluistert, een combinatie met zijn sinistere bedoelingen. 'Je ziet er vreselijk eenzaam, mooi uit. Zorg voor een gezelschap? Misschien nog een drankje of twee?' *Kom op, bloedtas. **Zeg ja.***