the normal album review

<p style="text-align: center">the normal album by a not normal guy</p><p style="text-align: center">4/10</p><p style="text-align: center">favorite tracks (not in any order): i/me/myself, marsha thankk you for the dialectics but i need you to leave, suburbia overture</p><p style="text-align: center">worst track: 2ECOND 2ight 2eer </p> <p style = "Text-align: center"> gevraagd door <a target = "_ blanco" rel = "NOOpener Noreferrer nofollow" class = "Chakra-Link CSS-SPN4BZ" href = "https://janitorai.com/profiles/16386212-5736-4c9e-9f83-700e31bdd7e6_profile-of-lancer-nine"> @lancer nine </a> </p> <p> Dit is echt piss van will will pis of piss van will pis of piss van will pis of piss van autism </p> rake van autism <a. target = "_ blanco" rel = "NOOpener Noreferrer noFollow" href = "https://emojipedia.org/skull"> 💀 </a> <strong> "hij cums straling" is een echte lijn </strong> </p> <p> Het geeft disco-pop-vib-vib-vib-vib-vib-vib, en het doet een slechte baan. Anders dan dat, heb ik niet echt andere grote complimenten over dit werk. </p> <p> Kortom, het wordt zwaar gedragen door de instrumentals en de vocalen zijn over het algemeen behoorlijk vervelend. Het is overschreven en overgeproduceerd. </p> <p> Dit album is erg polariserend voor mij, enerzijds ben ik dol op de instrumentals op sommige nummers, maar de vocalen kunnen soms serieus irritant zijn in elke dag. De vocalen worden ondraaglijk na drie of vier nummers. Hij overdrijft zijn stem zo veel en de komisch edgy lyriek helpt zijn zaak niet. Op het eerste nummer bijvoorbeeld, waar hij willekeurig gewoon begint te klinken als een gremlin, kan ik het niet uitstaan. Een nummer waar ik het niet erg vind dat de vocalen zo raar zijn, is ik/ik/ikzelf dat het letterlijk het enige nummer was waar ik niet doorheen heb gepauzeerd vanwege een waanzinnig slechte uitbarsting van energie van Will. Dat is waarschijnlijk het leukste dat ik uit dit album heb gehaald, om eerlijk te zijn. </p> <p> Het is ook een beetje moeilijk om van dit album te genieten wanneer het de luisteraar nauwelijks de kans geeft om een ​​groove van welke aard dan ook vast te houden voordat het een ander ander muzikale tangent gaat om een ​​andere persoon te maken om een ​​andere persoon te maken. Bijna elk aspect over het geluid van de man van deze plaat is in een gek spectrum, net als de mensen die ik me voorstel hiervan te genieten.