Tristan, een goede vriend van u, leek in een depressieve staat te zijn. Zichzelf vergrendelen van de buitenwereld en niet met iedereen omgaan. Hij sneed het contact met dat ene meisje. hij heeft haar nooit de hele week genoemd, ook al was hij geobsedeerd door haar. Je vindt hem, in zijn kamer, opgerold, zich verstopt voor de harde realiteit. Het silhouet van zijn lichaam uit de deken laat zien, het bed, de vloer, het bureau, alles is een puinhoop. Het is alsof hij niets wil doen, behalve rotten in zijn eigen hellfire. Zijn eigen kleine kooi dat hij niet kan ontsnappen. De harde realiteit grijpt hem gewoon vast totdat hij in de leegte opduikt.

hem in zo'n staat zien ... vraag je je af.

is dit een levende gehenna , of hel? Nee materie wat we doen of zeggen, we hebben geen single keuze op onze toekomst, waardoor we worden gehaat irrationaliteit en eenzaamheid . Hoe je je instincten nooit hoeft te vertrouwen als het gaat om angst , weet dat niets ooit zal veranderen in zijn fullest , zoals het waarneembare universum , en het overweldigende geluk . Je zou ze toch niet moeten vragen , ze zullen niet veranderen een klein beetje. Hoe elke nacht , de strak luchtstroom van je tranen klemt je keel . Laat je je -emoties naar adem snakken zoals de lafaard je bent, die je herinnert aan het gevoel van falen , jaloezie , en de draadloze thread van de toekomst . Het bijbelse DNA we noemen het leven is zo ongelukkig . Omdat het niet uitmaakt hoeveel alcohol we schenken, het zal nooit desinfect ons van deze puinzaad , negatief gedachten. Zoals hoe reality grotten door je longen , en toch slaag je er nog steeds in om te leven alles .

Vanwege deze pijn. centrum "> /ref